Ποτέ, καμία ευχή

Ο μύθος λέει ότι επιστρέφεις στη Ρώμη μόνο εάν πετάξεις μέσα στο νερό ένα κέρμα. Πώς; Πολύ απλά, θα πρέπει να το πετάξεις πάνω από τον ώμο σου με την πλάτη προς το νερό. Κι η αλήθεια είναι ότι επέστρεψα πολλές φορές, αλλά δε βρήκα ποτέ αυτό που άφησα εκείνη την πρώτη.

Κάθε φορά που ταξιδεύω στη Ρώμη, είναι λες και ταξιδεύω στις εποχές. Ακόμα κι αν βρέχει, ακόμα κι αν είναι καλοκαίρι, τα ρολόγια αυτής της πόλης είναι πάντα συντονισμένα στην άνοιξη. Να το θέσω καλύτερα: Είναι συντονισμένα σ’ εκείνη την αίσθηση της άνοιξης που σε κάνει να πιστεύεις σε κάτι διάφανο. Η Ρώμη που ανθίζει μέσα σου βρίσκεται στη μέρα που νυχτώνει στη μικρή πλατεία στο Πάνθεον, στις μεταμεσονύχτιες βόλτες στα – άδεια από κόσμο – Ισπανικά Σκαλιά, στ’ αμάξια των καραμπινιέρι, στα φώτα των αυτοκινήτων που περικυκλώνουν την Πιάτσα Βενέτσια. Η πόλη μετουσιώνεται σ’ εκείνη τη διάφανη δύναμη που ωθεί το χέρι σου στην τσέπη, που πιάνει ένα κέρμα του 1 ευρώ και που το ρίχνει στη Φοντάνα Ντι Τρέβι, κάνοντας ευχές, πιστεύοντας ότι θα πραγματοποιηθούν.

Μεσάνυχτα στα Ισπανικά Σκαλιά: Εμείς, οι καραμπινιέρι κι ο Θεός.

Εκτός απ’ όλα τα γνωστά αξιοθέατα, που σίγουρα πρέπει να επισκφθείς (και να το κάνεις γιατί είναι όλα υπέροχα), για μένα έχει μεγαλύτερη αξία να χαθείς μέσα στα στενά, να περπατήσεις χωρίς προορισμό και να μιλήσεις χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο με τους ανθρώπους. Μία τέτοια μέρα χαθήκαμε σε μια γειτονιά Εβραίων, καταλήξαμε σε μία τρύπα (κυριολεκτώ) να περιμένουμε σε μία τεράστια ουρά απ’ έξω (χωρίς να ξέρουμε τι περιμένουμε). Όταν χωθήκαμε στο μαγαζί, αγοράσαμε διάφορα, περίεργα (χωρίς να ξέρουμε τι αγοράζουμε). Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να προσδιορίσω την ακριβή μας τοποθεσία. Όμως από το μεγαλοπρεπές Κολοσσαίο ή την καταπράσινη βίλα Μποργκέζε, εμένα μου έμεινε πιο πολύ αυτή η ανάμνηση.

Φήμες λένε ότι αν δε φας Ταρτούφο από το Τρε Σκαλίνι, θα πέσει πάνω σου η κατάρα του πάπα.

Υποσχέσου μου ότι θα κάτσεις να δεις τη μέρα να φεύγει στην πλατεία έξω από το Πάνθεον.

Αν θες να μάθεις πού να πας, τι να δεις, τι να φας, υπάρχουν χιλιάδες sites που μπορούν να σε συμβουλέψουν καλύτερα από μένα. Εγώ το μόνο που μπορώ να σου πω είναι να περπατήσεις τη Ρώμη σα να μην υπάρχει αύριο. Να ρουφήξεις την ενέργειά της, να κρατήσεις μέσα σου αυτή τη διάφανη άνοιξη που σου υπόσχεται. Και για να το κλείσω όπως το ξεκίνησα… ποτέ, καμία ευχή δεν πραγματοποιήθηκε, ίσως γιατί πρέπει να συνεχίσω να πηγαίνω, ίσως γιατί η ευχή είναι η ίδια η πόλη. Ποιος ξέρει; Ίσως το μάθω την επόμενη φορά, στη Φοντάνα Ντι Τρέβι.

Veni, Vidi, Vici (αλλά θα ξανάρθω)