5 φορές που η λογοτεχνία και η ποίηση ανέδειξαν την αληθινή αγάπη

Σήμερα ανάμεσα στα πολλά, σκέφτηκα τον έρωτα, την αγάπη. Το επέβαλλε η ημέρα, το επέβαλλε ο Άγιος, το επέβαλλε η αγάπη.

Σκέφτηκα πώς θα μπορούσα να μίλησω για όλα αυτά. Κι έπειτα αποφάσισα να αφήσω αυτούς που ξέρουν καλύτερα να μιλήσουν.

Ο David Nicholls στο Μία ήμερα που τόσο πολύ αγαπώ, έγραψε ανάμεσα σε άλλα σπουδαία:

Μπορεί κανείς να περάσει όλη του τη ζωή χωρίς να καταλάβει ότι αυτό που ψάχνει βρίσκεται μπροστά στα μάτια του.

Ο Μ. Καραγάτσης στον Γιουγκερμαν έγραψε για εκείνο το κορίτσι:

Δεν υπάρχει παρά μόνο ένα κορίτσι σε ολόκληρο τον κόσμο. Το κορίτσι που γέμισε τα όνειρά σου, το κορίτσι που τάραξε την καρδιά σου, το κορίτσι που δεν ξεχνάς και μέσα στη λήθη ακόμα.

Λένε ότι στον έρωτα και τον πόλεμο όλα επιτρέπονται. Για τον К.Симонов (Σίμανοφ) ο έρωτας κατά τη διάρκεια του πολέμου ήταν το μόνο που μπορούσε να τον διατηρήσει ζωνταντό. Στο ποίημά του Жди меня, и я вернусь (Περίμενέ με κι εγώ θα επιστρέψω), διαβάζουμε το γράμμα του στην αγαπημένη του:

Περίμενέ με κι εγώ θα επιστρέψω. Απλά περίμενε. Περίμενε στη θλίψη της κίτρινης βροχής. Περίμενε μέχρι να λιώσει το χιόνι. Περίμενε στη ζέστη. Περίμενε όταν δεν περιμένουν οι άλλοι. Ξεχνώντας το χθες.

Περίμενε όταν από μακρινά μέρη τα γράμματα δεν έρχονται ποτέ. Περίμενε μέχρι να κουραστείς. Όλοι όσοι περιμένουν, περιμένουν μαζί. Περίμενέ με κι εγώ θα επιστρέψω. Μην ελπίζοντας το καλό. Όλοι όσοι γνωρίζουν λίγο θα πουν, είναι ώρα να ξεχάσεις. Άσε τον γιο και τη μητέρα να πιστέψουν ότι δεν υπάρχω πια εγώ. Άσε τους φίλους να κουραστούν να περιμένουν. Να κάτσουν δίπλα στη φωτιά, να πιουν πικρό κρασί.

Σε ανάμνηση της ψυχής… Περίμενε. Και μαζί τους ταυτόχρονα μη βιαστείς να πιείς. Περίμενέ με κι εγώ θα επιστρέψω. Όλοι είμαστε θάνατος. Αυτός που δεν με περίμενε, άστον να πει: – Τυχερός.

Δε θα καταλάβουν, δεν το περιμένουν. Ότι ανάμεσα στη φωτιά, με την προσδοκία σου με έσωσες. Πώς επέζησα θα ξέρουμε

Μόνο εσύ και εγώ. Μόνο εσύ ήξερες πώς να περιμένεις

Όπως κανένας άλλος.

μετάφραση: Μαριλένα Παππά

Δε θα μπορούσαν να λείψουν στίχοι του Τάσου Λειβαδίτη. Ο ποιητής μιλάει για εκείνο το ραντεβού που όλοι περιμένουμε:

Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα. Kαι τότε όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια θά ‘ναι δικά μας.

Θα ήθελα να κλείσω αυτό το παραλήρημα αγάπης με το κορυφαίο ερωτικό ποίημα. Πάντα μιλάω γι΄αυτό και κάποιες φορές μιλάω και μ’ αυτό. Το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη επισφραγίζει την αληθινή αγάπη. Αυτή που δεν υπόκειται στους ανθρώπινους κανόνες, που είναι καταδικασμένη να πεθάνει σε αυτόν τον κόσμο, αλλά να ζήσει αιώνια.

Ποιος μιλεί στά νερά καί ποιος κλαίει ακούς; Ποιος γυρεύει τον άλλον, ποιος φωνάζει; Ακούς;

Είμ’ εγώ πού φωνάζω κι είμ’ εγώ πού κλαίω, μ’ ακούς;

Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς;