Έξι νύχτες στην Ακρόπολη του Γ. Σεφέρη

[Ο Γιώργος Σεφέρης μιλάει μέσα μου].

Ο Στρατής, το alter ego του ποιητή, και μία παρέα άλλων έξι ανθρώπων, περνούν χρόνο μαζί προσπαθώντας να επικοινωνήσουν, να αποκτήσουν “συνοχή”, όπως λέει η Σαλώμη στο βιβλίο. Συναντιούνται κάθε πανσέληνο στην Ακρόπολη.

Το σκηνικό είναι η Αθήνα του χθες. Η πόλη άλλαξε. Οι άνθρωποι, οι ανησυχίες, οι αναζητήσεις κι ο έρωτας όμως παραμένουν πάντα τα ίδια. Κάθε νύχτα από αυτές τις έξι στην Ακρόπολη είναι η συνέχεια μίας ιστορία που δεν εντάσσεται σε ένα λογοτεχνικό μοντέλο.

Το βιβλίο είναι η μοναδική ολοκληρωμένη μυθιστορηματική απόπειρα του ποιητή και κυκλοφόρησε τρία χρόνια μετά τον θάνατό του. Παρόλο που θεωρήθηκε αρκετά τολμηρό για την εποχή του – και ήταν – και ελλιπές από πολλούς, για μένα η πένα του Γ. Σεφέρη είναι μοναδική, διαχρονική, δημιουργεί νέους λογοτεχνικούς δρόμους, είναι δύσκολη αλλά και προσβάσιμη. Ο Σεφέρης είναι αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτισμού μας κι ο τρόπος που έχουμε να επικοινωνούμε με το παρελθόν μας.

Βγήκε. Το πεζοδρόμιο άνω κάτω· σκόνταψε και παραπάτησε. Τα σύννεφα είχαν αδειάσει τον ουρανό· μέρα η πανσέληνος. Έβγαλε ένα χαρτί και σημείωσε: «Τα πόδια μας μπερδεύουνται στις κλωστές που δένουν τις καρδιές μας».

Μου φαίνεται πιο άσεμνο να ξεγυμνώσω τη συγκίνησή μου παρά το σώμα μου.

«Ένας σπόρος που γυρίζει στον τόπο του, πρόκειται να βλαστήσει. Ένας Έλληνας που γυρίζει στον τόπο του, πρόκειται να βλαστημήσει».