Στην καντίνα του Γιάννη
Οι καλύτερες συζητήσεις έγιναν κάτι βράδια Σαββάτου, χαράματα Κυριακής, στην καντίνα του Γιάννη. Τσίκνα, κρεμμυδίλα, όλοι οι λαοί, όλοι οι τύποι ανθρώπων μπαίνουν, βγαίνουν, κάθονται, φεύγουν. Όλοι είναι ίδιοι όταν σκίζουν το περιτύλιγμα και δαγκώνουν το ψωμί, το κρέας και την αλοιφή. Κάποιοι με το άλλο χέρι κρατούν τη χαρτοπετσέτα και μετά από κάθε μπουκιά σκουπίζουν το στόμα τους. Άλλοι μασουλάνε με το στόμα ανοιχτό, άλλοι μασάνε πιο γρήγορα. Αλλά την ώρα που δαγκώνουν μοιάζουν όλοι το ιδιο. Σκύβουν ελαφρώς την πλάτη προς το σάντουιτς, λες και η σπονδυλική στήλη παίζει καθοριστικό ρόλο στο μασούλημα και φουσκώνουν τα μάγουλά τους με μπαλίτσες μπουκιές.
Εμείς καθόμαστε στο κλασικό μας τραπέζι στη μέση και συζητάμε ζωηρά για την αντικειμενικότητα και την υποκειμενικότητα των πραγμάτων, τους νυν, τους πρώην, τους παρόντες, τους απόντες, κάνα δυο περαστικούς. Μιλάμε για το πολίτευμα, την πολιτική, το GNTM και τον Γιώργο Λιάγκα. Όση ώρα μιλάμε φτιάχνω ακαθόριστα σχήματα με τα δάχτυλά μου στο χάρτινο τραπεζομάντηλο, βάζω – βγάζω τα λευκά, πλαστικά πιαστράκια του τραπεζιού σχεδόν σε κάθε συλλαβή που αρθρώνω. Φωνάζω με πάθος για να υπερασπιστώ τη γνώμη μου, λες και κρίνεται το μέλλον του κόσμου από την έκβαση αυτής της συζήτησης.
Με την άκρη του ματιού μου, παρακολουθώ τα βλέμματα του κόσμου. Ατόφια παρακμή, πανιασμένα δέρματα από το ξενύχτι, κύκλοι κάτω από τα μάτια. Ο Γιάννης (για μένα “ο Γιάννης” είναι όλοι οι υπάλληλοι της καντίνας) ψήνει ακατάπαυστα. Ψήνει, τυλίγει, χτυπάει στο ταμείο, δίνει. Κύκλος. Ψήνει, τυλίγει, χτυπάει στο ταμείο, δίνει. Κύκλος. Ψήνει, τυλίγει, χτυπάει στο ταμείο, δίνει. Δεν υπάρχει αρχή μέση και τέλος στον κύκλο του Γιάννη. Όπως και δεν υπάρχει αρχή, μέση και τέλος στις συζητήσεις μας. Κύκλος. Οι κύκλοι του Γιάννη είναι τόσοι πολλοί που δημιουργείται μια ανεπαίσθητη, αόρατη τρικυμία από μικρά κύματα στα λιμνάζοντα νερά ανάμεσα σε εκείνον και σ’ εμάς. Κύκλος.
Κάποια στιγμή ξημερώνει, η οθόνη στο μαγαζί παίζει κάποιο ντοκιμαντέρ με ανακόντα κι εμείς φεύγουμε καλημερίζοντας τον Γιάννη της βάρδιας. Πάντα φεύγοντας λέω το ίδιο: «Πρέπει να έρθω με το laptop να γράψω εδώ».
**Η καντίνα του Γιάννη έκλεισε. Οριστικά. Άλλα σχήματα θ' ανοίξουν...
