-
Ένα ευτυχισμένο τέλος
Κι αν περίμενε κανείς για ένα ευτυχισμένο τέλος θα έκανε λάθος. Το λάθος γραφόταν στις ακτίνες που έπεφταν στους λευκούς τοίχους και τους χρωμάτιζαν με ένα είδος ανεμελιάς και αισιοδοξίας. Το λάθος γραφόταν στα πρωινά που συναντιούνταν πρόσωπο με πρόσωπο και δε μιλούσαν. Το λάθος γραφόταν πάνω από το τραπέζι αυτών των δύο ανθρώπων. Ο Εκείνος καθόταν σκυφτός στη μία άκρη και ο Άλλος στην άλλη. Καμία σημασία δεν είχε αν ο Εκείνος φορούσε ένα φθινοπωρινό σακάκι, ένα γαλάζιο πουκάμισο και ένα μπλε υφασμάτινο παντελόνι κι αν ο Άλλος φορούσε ένα λεπτό ανοιξιάτικο φόρεμα. Καμία σημασία δεν είχε αν ο καλοκαιρινός αέρας έμπαινε από το ανοιχτό παράθυρο κι ανακάτευε για…
-
Επιστροφή στη Ρενς του Ντιντιέ Εριμπόν
Ανέκαθεν πίστευα ότι κάθε βιβλίο έχει τον δικό του χρόνο που πρέπει να διαβαστεί κι έρχεται στη ζωή του αναγνώστη την κατάλληλη στιγμή όταν εκείνος το χρειάζεται. Η Επιστροφή στη Ρενς ήρθε στη δική μου ζωή σε μία περίοδο ενδοσκόπησης, σε μια περίοδο επιστροφής στις μνήμες, στα τραύματα, στα παιδικά μου χρόνια, στις ταξικές ανισότητες που μπορούσα να αφουγκραστώ μέσα στα λόγια των γονιών μου, στα no name παπούτσια που φορούσα και στην απαγόρευση της μαμάς μου να πω στον οποιονδήποτε ότι καθάριζε σκάλες. Όλα αυτά ήρθε να μου θυμίσει ο Εριμπόν. Όλα αυτά κι άλλα τόσα φώτισε αυτός ο συγκλονιστικός Γάλλος συγγραφέας με την τρομερά ρεαλιστική γραφή του, με…
-
Στο Il Basilico στη Ν. Φιλαδέλφεια
Σάββατο βράδυ, καιρό είχα να βγω με τις φιλεναδίτσες μου. Πρότεινα (στα σοβαρά) να πεταχτούμε για μια καρμπονάρα στη Ρώμη, εννοείται δεν ακολούθησε κανείς (βαρετές μικροαστές βιοπαλαίστριες) και μου έκλεισαν τραπέζι σε ό,τι πιο κοντινό μπορούσαν να βρουν στο αυθεντικό ιταλικό που είχα στο μυαλό μου (κι άρχισα να νιώθω σαν την Πελαζί ντε Παρί από τη Νέα Φιλαδέλφεια). Με την καρδιά μου στη Φοντάνα ντι Τρέβι φτάνω στο Il Basilico στη Νέα Φιλαδέλφεια και πετάω ένα ciao στον Χρυσόστομο που ήρθε να μας πάρει παραγγελία. Φυσικά έμαθα το όνομά του, φυσικά γίναμε το αγαπημένο του τραπέζι, φυσικά πήρα μαλαγουζιά που με πείραξε. Φάγαμε πίτσα Ventricina Abruzzo για ορεκτικό γιατί…
-
Και οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους του Μιχάλη Αλμπάτη
Συγκινητικό, αστείο, αληθινό. Με μία καρδιά γεμάτη από συναισθήματα, αποχαιρέτισα το βιβλίο του Μιχάλη ένα πρωινό πηγαίνοντας στη δουλειά. Έμεινα για λίγα λεπτά μετέωρη στη συγκίνηση που μου είχαν προκαλέσει κάποιοι από τους “νεκρούς” του Μιχάλη ή μάλλον του Φανούρη (του ήρωά του), στο γέλιο που μου είχαν προκαλέσει κάποιοι άλλοι, στις μυρωδιές που είχε καταφέρει ο συγγραφέας να μυρίσω με απίστευτη ακρίβεια και στο κενό που νιώθει κάποιος όταν τελειώνει ενα πραγματικά καλό βιβλίο. Η ρεαλιστική γραφή του Μιχάλη Αλμπάτη μάς μεταφέρει στη δεκαετία του ’50, στην Κρήτη. Ο ήρωάς του, ο έφηβος Φανούρης ανακαλύπτει, στην κηδεία του θείου του, ότι έχει την ικανότητα να ακούει τις σκέψεις των…
-
Δυο μέρες γέλια και φαγητό
Ήρθε η Νάσια από την Κομοτηνή. Και οι δύο μέρες που ακολούθησαν περιστράφηκαν γύρω από το φαγητό και γύρω από την Κηφισιά. Κι ήταν πολύχρωμες, πικάντικες, ηλιόλουστες και γεμάτες από τα γέλια που κάναμε η Νάσια, η Σοφία κι εγώ από μικρές. • Σαν άλλες αιώνιες έφηβες, ξεμωραμένες, τριαντάρες πήγαμε στα Starbucks της Κηφισιάς. Μπλεχτήκαμε με όλη την πιτσιρικαρία των βορείων και είπαμε ό, τι λέει κάθε παλιά γενιά που σέβεται τον εαυτό της για τη νέα. Ήπια Strawberry acai | Δροσερό, γλυκόξινο, αναζωογονητικό. Καθίσαμε στον πάνω όροφο και θυμηθήκαμε τα μαθηματικά μας χρόνια, τότε που ερχόμασταν Κηφισιά και πίναμε biscolato freddo και γυρίζαμε στο σπίτι στις 22:00. • Επειδή…
-
Η πριγκίπισσα Ψαροκοκκαλού & ο βυθός της αγένειας
Το νέο βιβλίο της Μαριλένας Παππά – «Η πριγκίπισσα Ψαροκοκκαλού & ο βυθός της αγένειας» μόλις κυκλοφόρησε! Η συγγραφέας μέσα από μία διασκεδαστική ιστορία προσκαλεί τα παιδιά να ανακαλύψουν την αξία της ευγένειας, του σεβασμού και της φιλίας. Στα γαλάζια νερά του βυθού μπλέκονται τα γέλια της Ψαροκοκκαλούς, με τις μπουρμπουλήθρες από τα κουτσομουράκια, το μελάνι από τα χταπόδια κι όλα μαζί σχηματίζουν τη λέξη «Ευχαριστώ». Το βιβλίο είναι το πρώτο της σειράς «Μαθαίνουμε να λέμε», ενώ το δεύτερο αναμένεται να κυκλοφορήσει στα τέλη του επόμενου μήνα από τις εκδόσεις Bookstars. ΑΓΟΡΑΣΕ ΤΟ Αξίζει να σημειωθεί ότι η συγγραφέας συνεργάστηκε με τη Μαρία Μπακάρα, η οποία συνεργάζεται με διάφορους φορείς…
-
Έξι νύχτες στην Ακρόπολη του Γ. Σεφέρη
[Ο Γιώργος Σεφέρης μιλάει μέσα μου]. Ο Στρατής, το alter ego του ποιητή, και μία παρέα άλλων έξι ανθρώπων, περνούν χρόνο μαζί προσπαθώντας να επικοινωνήσουν, να αποκτήσουν “συνοχή”, όπως λέει η Σαλώμη στο βιβλίο. Συναντιούνται κάθε πανσέληνο στην Ακρόπολη. Το σκηνικό είναι η Αθήνα του χθες. Η πόλη άλλαξε. Οι άνθρωποι, οι ανησυχίες, οι αναζητήσεις κι ο έρωτας όμως παραμένουν πάντα τα ίδια. Κάθε νύχτα από αυτές τις έξι στην Ακρόπολη είναι η συνέχεια μίας ιστορία που δεν εντάσσεται σε ένα λογοτεχνικό μοντέλο. Το βιβλίο είναι η μοναδική ολοκληρωμένη μυθιστορηματική απόπειρα του ποιητή και κυκλοφόρησε τρία χρόνια μετά τον θάνατό του. Παρόλο που θεωρήθηκε αρκετά τολμηρό για την εποχή του…
-
5 φορές που η λογοτεχνία και η ποίηση ανέδειξαν την αληθινή αγάπη
Σήμερα ανάμεσα στα πολλά, σκέφτηκα τον έρωτα, την αγάπη. Το επέβαλλε η ημέρα, το επέβαλλε ο Άγιος, το επέβαλλε η αγάπη. Σκέφτηκα πώς θα μπορούσα να μίλησω για όλα αυτά. Κι έπειτα αποφάσισα να αφήσω αυτούς που ξέρουν καλύτερα να μιλήσουν. Ο David Nicholls στο Μία ήμερα που τόσο πολύ αγαπώ, έγραψε ανάμεσα σε άλλα σπουδαία: Μπορεί κανείς να περάσει όλη του τη ζωή χωρίς να καταλάβει ότι αυτό που ψάχνει βρίσκεται μπροστά στα μάτια του. Ο Μ. Καραγάτσης στον Γιουγκερμαν έγραψε για εκείνο το κορίτσι: Δεν υπάρχει παρά μόνο ένα κορίτσι σε ολόκληρο τον κόσμο. Το κορίτσι που γέμισε τα όνειρά σου, το κορίτσι που τάραξε την καρδιά σου,…
-
Ποτέ, καμία ευχή
Ο μύθος λέει ότι επιστρέφεις στη Ρώμη μόνο εάν πετάξεις μέσα στο νερό ένα κέρμα. Πώς; Πολύ απλά, θα πρέπει να το πετάξεις πάνω από τον ώμο σου με την πλάτη προς το νερό. Κι η αλήθεια είναι ότι επέστρεψα πολλές φορές, αλλά δε βρήκα ποτέ αυτό που άφησα εκείνη την πρώτη. Κάθε φορά που ταξιδεύω στη Ρώμη, είναι λες και ταξιδεύω στις εποχές. Ακόμα κι αν βρέχει, ακόμα κι αν είναι καλοκαίρι, τα ρολόγια αυτής της πόλης είναι πάντα συντονισμένα στην άνοιξη. Να το θέσω καλύτερα: Είναι συντονισμένα σ’ εκείνη την αίσθηση της άνοιξης που σε κάνει να πιστεύεις σε κάτι διάφανο. Η Ρώμη που ανθίζει μέσα σου βρίσκεται…
-
Τρεις σε μία βάρκα του Jerome K. Jerome
Θυμάσαι εκείνο το συναίσθημα που έχεις όταν βγαίνεις από μία τέλεια βραδιά στο θέατρο; Επιτέλους λες, μία σπουδαία κωμωδία! Έξυπνες ατάκες, μη επιτηδευμένο χιούμορ, σπουδαίες ερμηνείες, εξαιρετική σκηνοθεσία και κανέναν ιδιαίτερα ψηλό να κάθεται στο μπροστινό σου κάθισμα. Όλα είναι σωστά σε αυτή τη βραδιά. Το ίδιο ακριβώς θα νιώσεις με αυτό το βιβλίο. Όλα είναι σωστά μέσα σε αυτό το κείμενο. Με έναν μαγικό τρόπο, όποιο βιβλίο των έχει βρεθεί στα χέρια μου, έχει καταφέρει να αφήσει ένα μικρό σημαδάκι μέσα μου. Στο συγκεκριμένο βιβλίο, που γράφτηκε το 1889 (ω ναι!) η μεταφράστρια, Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, έχει κάνει συγκλονιστική δουλειά. Καταφέρνει να μεταφέρει τη σπιρτάδα, το χιούμορ και τη μαεστρία…
