Κάθε βιβλίο έχει τη δική του ώρα που έρχεται στη ζωή σου. Πριν από σχεδόν δύο χρόνια ξεκίνησα Το τελευταίο καλοκαίρι στη Ρώμη, διάβασα τις δέκα πρώτες σελίδες που μου υπόσχονταν μία λογοτεχνία που αγαπώ και το παράτησα. Και να που έφτασε η στιγμή να το διαβάσω εκ νέου από την αρχή και να το ολοκληρώσω. Υπέροχο, μελαγχολικό, με περιγραφές της Ρώμης που σε κάνει να τη ζεις σαν ντόπιος κι όχι όπως την έχω ζήσει εγώ ως τουρίστρια ή επιβάτιδα της ζωής όπως θέλω να λέω. Η Ρώμη χάνει κάτι από εκείνα τα τουριστικά στενά της και τα μαγνητάκια με τον πάπα και γίνεται μία πόλη με ανθρώπινη υπόσταση.…

Ο Άλβαν Χέρβεϋ ένας καθωσπρέπει μεγαλοαστός αποβιβάζεται από το τρένο του σ’ ένα σταθμό του Ουέστ Εντ και ανεβαίνει βιαστικός τα σκαλιά μες στο πλήθος. «Ήταν σαν να φορούσαν σχεδόν όλοι στολή. Τα αδιάφορα πρόσωπα, αν και διαφέρανε μεταξύ τους, είχαν κάποια συγγένεια, λες και μια ομάδα αδελφών αποφάσισαν με σύνεση, αξιοπρέπεια, αηδία ή πρόβλεψη, να αγνοήσουν ο ένας τον άλλον». Άνθρωποι βιαστικοί σαν να «δραπετεύουν […] από κάτι ύποπτο και αθέατο, κάτι σαν την αλήθεια ή την πανούκλα». Αυτή τη μέρα στα πέντε χρόνια που είναι παντρεμένος επιστρέφει λίγο νωρίτερα απ’ ό,τι συνήθως στη συζυγική του εστία. Το ζεύγος ζει μια υποτιθέμενη υπέροχη ζωή μέσα σε πλαίσια, σχήματα, συνήθειες,…